Drut pleciony składa się z szeregu małych drutów owiniętych w wiązkę lub owiniętych razem, tworząc większy przewodnik. Drut linkowy jest bardziej elastyczny niż drut lity o tej samej powierzchni przekroju poprzecznego. Drut linkowy stosuje się, gdy wymagana jest większa odporność na zmęczenie metalu. Do takich sytuacji należą połączenia pomiędzy płytkami drukowanymi w urządzeniach z wieloma płytkami drukowanymi, gdzie sztywność drutu litego powodowałaby zbyt duże naprężenia w wyniku ruchu podczas montażu lub serwisowania; Przewody prądu przemiennego do urządzeń; kable do instrumentów muzycznych; kable do myszy komputerowych; kable do elektrod spawalniczych; kable sterujące łączące ruchome części maszyn; kable do maszyn górniczych; wleczone kable maszynowe; i wiele innych.

Przy wysokich częstotliwościach prąd przepływa blisko powierzchni drutu ze względu na efekt naskórkowania, co powoduje zwiększone straty mocy w przewodzie. Może się wydawać, że drut pleciony zmniejsza ten efekt, ponieważ całkowita powierzchnia żył jest większa niż powierzchnia równoważnego drutu litego, ale zwykły drut pleciony nie zmniejsza efektu naskórkowania, ponieważ wszystkie żyły są ze sobą zwarte i zachowują się jako pojedynczy dyrygent. Drut skręcony będzie miał wyższą rezystancję niż drut lity o tej samej średnicy, ponieważ przekrój skręconego drutu nie jest w całości wykonany z miedzi; pomiędzy pasmami występują nieuniknione przerwy (jest to problem upakowania okręgów w okręgu). Mówi się, że drut skręcony o takim samym przekroju poprzecznym jak drut lity ma tę samą średnicę zastępczą i zawsze ma większą średnicę.

Jednakże w przypadku wielu zastosowań wymagających wysokiej częstotliwości efekt zbliżeniowy jest poważniejszy niż efekt naskórkowy, a w niektórych ograniczonych przypadkach zwykły przewód linkowy może zmniejszyć efekt zbliżeniowy. Aby uzyskać lepszą wydajność przy wysokich częstotliwościach, można zastosować drut licowy, którego poszczególne żyły są izolowane i skręcone w specjalny wzór.
Im więcej pojedynczych żył w wiązce przewodów, tym bardziej elastyczny, odporny na załamania, złamania i mocniejszy staje się drut. Jednakże większa liczba pasm zwiększa złożoność produkcji i koszty.

Ze względów geometrycznych najmniejsza liczba pasm to zwykle 7: jedno pośrodku i 6 otaczających go w bliskim kontakcie. Następny poziom to 19, czyli kolejna warstwa 12 pasm na wierzchu 7. Następnie liczba się zmienia, ale 37 i 49 są powszechne, a następnie mieszczą się w zakresie od 70 do 100 (liczba nie jest już dokładna). Jeszcze większe liczby można zwykle znaleźć tylko w bardzo dużych kablach.

W przypadku zastosowań, w których drut się porusza, należy zastosować najniższą wartość 19 (7 należy stosować tylko w zastosowaniach, w których drut jest umieszczony i nie porusza się), a 49 jest znacznie lepsze. W przypadku zastosowań, w których występuje ciągły, powtarzalny ruch, takich jak roboty montażowe i przewody słuchawek, obowiązkowe jest 70 do 100.

W zastosowaniach wymagających jeszcze większej elastyczności stosuje się jeszcze więcej splotek (zwykłym przykładem są kable spawalnicze, ale także inne zastosowania, które wymagają przesuwania drutu w ciasnych miejscach). Jednym z przykładów jest drut 2/0 wykonany z 5292 żył drutu nr 36. Pasma organizuje się, tworząc najpierw wiązkę 7 pasm. Następnie 7 z tych pakietów łączy się w superpakiety. Ostatecznie do wykonania ostatecznego kabla wykorzystuje się 108 super wiązek. Każda grupa drutów jest nawinięta w spiralę, tak że gdy drut jest zginany, rozciągnięta część wiązki przemieszcza się wokół spirali do części, która jest ściskana, aby drut miał mniejsze naprężenia.